موضوع پژوهش پیش رو بررسی کنایات و انواع آن در تاریخ بیهقی است. کنایه عبارت یا جمله ای است که مراد گوینده معنای ظاهری آن نباشد، امّا قرینه صارفه ای هم که ما را از معنای ظاهری متوجّه معنای باطنی کند وجود نداشته باشد. در کتب معانی و بیان، کنایه بر اساس دلالت مکنیّ به به مکنیّ ‎عنه به سه دستۀ کنایه از فعل و مصدر، کنایه از موصوف و کنایه از صفت تقسیم شده است. همچنین بر اساس قلّت و کثرت روابط بین مکنیّ‎ به و مکنیّ‎ عنه به چهار دستۀ ایماء، تلویح، رمز و تعریض تقسیم گردیده است. در پژوهش حاضر کنایات تاریخ بیهقی استخراج و بر اساس تقسیمات ذکر شده دسته بندی شده است. بر این اساس پایان نامة حاضر در دو فصل: کلّیّات و کنایات(1- فعل و مصدر 2- صفت 3- موصوف ) و یک نتیجه گیری تنظیم شده است. بر اساس داده های این پژوهش بسامد استفاده از کنایات در تاریخ بیهقی به ترتیب، «کنایه از فعل و مصدر»، «کنایه از صفت» و « کنایه از موصوف» می باشد.