افرادی که در قلمرو یک دولت زندگی می کنند به اتباع و بیگانگان تقسیم می شوند. در هر سرزمینی غیر از اتباع آن ، افراد دیگری نیز حضور دارند که به دلیل یافتن فرصت های بهتر زیستن و یا دیگر دلایل از کشور خود به سایر کشور ها عزیمت نمودهوحسب مورد موضوع حقوق و تکالیفی قرار می گیرند . از سوی دیگر لازمه برخورداری از حیات مسالمت آمیز ، وجود امنیت فردی ، اجتماعی و رعایت حقوق شهروندی می باشد که درقانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، بطور ویژه و دیگر قوانین به آن اشاره شده است. اما باید توجه داشت که مصالح هیچ کشوری اقتضاء نمی کند ، برای اتباع بیگانه حقوقی مثل تبعه و نزدیک به آن قائل شوند و محدودیتهایی در این زمینه وجود دارد. در این نوشتار سعی شده ، ابتدا حقوق آنان و میزان اعطای این حقوق در قوانین داخلی بررسی و در مرحله بعد ضمنتطبیق آن با مفاهیم حقوق شهروندی و برخی از موازین بین المللی در مقام این موضوع به روشنی مشخص گردد که حقوق شهروندی در ایران اسلامی در مورد بیگانگان همانند تبعه داخلی رعایتمی شود و چتر حمایتی قانون و حاکمیت بر سر آنان گسترده می باشد و در خاتمه ضمن جمع بندی ، پیشنهادات لازم در این زمینه ارائه می گردد .