با توجه به اصل نسبی بودن قراردادها، آثار آن ها نسبت به اشخاص ثالث امری استثنایی است. هر چندکه قرارداد به عنوان یک پدیده در اجتماع، در مقابل دیگران نیز قابل استناد است. در فرضی ممکن است قرارداد بین دو شخص موجب ضرر و زیان به شخص ثالث گردد. در متون فقهی ما برخی از فقها به طور پراکنده هر یک در مبحثی از مباحث فقه، بعضی از مصادیق این معاملات را بیان کرده اند و در مورد آن قائل به دو نظریه صحت و بطلان شده اند. با توجه به اهمیت و نقش معاملات در زندگی افراد جامعه و عدم تعیین احکام و آثار معاملات موضوع بحث در متون فقهی و حقوقی؛ بررسی وضعیت و آثار این معاملات لازم به نظر می رسد. در این پایان نامه با بررسی موضوع در متون فقهی و حقوق ایران و توجه به قاعده ی ارزشمند لاضرر و آخرین مقررات قانونی، نظریه عدم نفوذ نسبی برگزیده شده و آثار این معاملات در رابطه بین طرفین و نسبت به شخص ثالث مورد بررسی قرار گرفته است.