یکی از دلایل اصلی وارد آمدن آسیبهای شدید به ساختمانها در زلزله، ایجاد دریفتهای بزرگ در طبقات سازه است که یکی از علتهای آن تحریک شدن مودهای به خصوصی از سازه می باشد که فرکانسی نسبتاً نزدیک به فرکانس ارتعاشی زمین در آن منطقه دارند. به عبارت دیگر نوسان سازه در یک مود خاص، می تواند موجب ایجاد پاسخهای لرزه ای نامطلوب از سوی ساختمان گردد. بنابراین به منظور جلوگیری از ایجاد یک مود خاص باید تمهیداتی اندیشیده شود که در طبقات مختلف ساختمان، فرکانس های متفاوتی از لحاظ ارتعاشی بروز نمایند. به عبارت دیگر هر سقف به شکل خاص خود ارتعاش نماید. راهکار پیشنهادی در این پایان نامه، تقسیم بندی جرم هر یک از طبقات ساختمان به چند بخش متکی بر قطعات لغزنده دارای اندرکنش دینامیکی با یکدیگر می باشد که این عمل باعث ایحاد عدم هماهنگی در ارتعاش کل سازه می گردد. در عین حال، به دلیل اینکه سقف هر یک از طبقات از قطعاتی تشکیل شده که با یکدیگر دارای اندرکنش دینامیکی می باشند، می توان مقدار قابل توجهی از انرژی وارد شده به سازه را مستهلک نمود. از سوی دیگر، سیستمهای لغزشی مرسوم در سازه ها بصورتی است که وزن تمام سازه و یا حد اقل یک طبقه از آن را تحمل می نماید. بنابراین وزن وارده بر روی غلتکها بسیار سنگین بوده و در نتیجه عملکرد مناسب آنها به مشکل بر می خورد ولی با استفاده از روش پیشنهادی در این پایان نامه وزن وارد بر روی غلتکها کاهش یافته و عملکرد آنها بهبود می یابد. در پایان نامه ی پیش رو، جرم هر یک از طبقات ساختمان به تعدادی جرم کوچکتر تفکیک شده و نتایج حاصل از تحلیلهای صورت گرفته با سازه ی شاهد که یک ساختمان طراحی شده بصورت متداول می باشد و نیز سازه های با تعداد قطعات کمتر در سقف هر یک از طبقات مقایسه گردیده است. نتایج حاصل از تحلیلهای صورت گرفته نشان می دهد که تقسیم بندی جرم سقف طبقات ساختمان به چند بخش متکی بر قطعات لغزنده ی دارای اندرکنش دینامیکی پاسخ لرزه ای سازه را به شکل مطلوبی کاهش داده و از ایجاد دریفتهای نامناسب در طبقات ساختمان جلوگیری می نماید.