باکتری گرم منفی سودوموناس آئروجینوزا به سبب داشتن مکانیسم های مقاومتی بسیار، مخصوصاً بتالاکتامازها و افلوکس پمپ ها، یکی از باکتری های بیماری زا است که درمان آن مشکل می باشد. ژن های mexc و ampc در مقاومت به آنتی بیوتیک های مزلوسیلین، سفپیم، سفتازیدیم و پیپراسیلین/تازوباکتام برشمرده شده اند. این مطالعه به منظور تعیین میزان حضور این ژن ها و مقاومت به آنتی بیوتیک های ذکر شده در بالا در بین ایزوله های سودوموناس آئروجینوزای جمع آوری شده از بیماران در تهران، ایران، صورت گرفته است. علاوه بر این ما به بررسی ارتباط بین مقاومت فنوتیپی و حضور آن ژن ها نیز پرداختیم. سویه های سودوموناس آئروجینوزا از بیماران جمع آوری شده و با استفاده از روش های مرسوم و pcr ژن oprl (که برای این باکتری اختصاصی است) تأیید هویت شدند. تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی طبق استانداردهای انستیتو استانداردهای آزمایشگاه و بالینی (clsi، نسخه 2011) و با استفاده از روش دیسک دیفیوژن انجام گرفت. تمام ایزوله ها از لحاظ حضور ژن های ampc و mexc بوسیله روش pcr بررسی شدند. در بین 100 ایزوله بالینی سودوموناس آئروجینوزا، 82 ایزوله دارای ژن ampc، 86 ایزوله دارای mexc1,2 و 89 ایزوله دارای ژن mexc3,4 بودند. همچنین 70 ایزوله دارای هر سه ژن و 3 ایزوله فاقد این 3 ژن بودند. فراوانی مقاومت آنتی بیوتیکی بدین صورت بود: مزلوسیلین 46%، سفپیم 41%، سفتازیدیم 36% و پیپراسیلین/تازوباکتام 29%. تقریباً 100% ایزوله های دارای ژن ampc و حدود 80% از ایزوله های دارای ژن های mexc به آنتی بیوتیک های ضدسودوموناسی مورد مطالعه مقاوم بودند (p- value ? 0.05). پی بردن ارتباط بین وجود چندین ژن مقاومت و همچنین ایجاد مقاومت بیشتر، میتواند به ما در انتخاب بهترین آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های سودوموناس آئروجینوزا کمک نماید.

عفونت دستگاه ادراری از بیماری¬ها¬ی شایع انسان¬ها بوده که تشخیص سریع و درمان به موقع آن بسیار مهم می¬باشد. آنالیز الگوی مقاومت آنتی¬بیوتیکی باکتری¬ها¬ی جدا¬شده از ادرار بیماران می¬تواند در انتخاب درمان آنتی¬بیوتیکی تجربی کمک کند. اطلاعات بیماران (شامل سن، جنس، نوع بستری و ایزوله¬ها¬ی بالینی) با کشت ادرار مثبت در بهار سال 1392 در بیمارستان پارس تهران مورد مطالعه قرار گرفت و توسط برنامه¬ی آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. الگوی حساسیت آنتی¬بیوتیکی ایزوله¬ها همچنین مورد آنالیز قرار گرفت. تعداد کل نمونه¬های ادرار کشت مثبت مورد بررسی 1259 مورد بود که بیشتر نمونه¬ها مربوط به جنس مونث بود (84/77%مونث). اشریشیا¬کلی شایع¬ترین ایزوله (20/50%) و بعد از آن استرپتوکوکوس گروه b (65/20%)، گونه¬ها¬ی مختلف کلبسیلا (8/8%)، گونه¬ها¬ی مختلف انتروکوکوس (70/7%) و استافیلوکوکوس¬ها¬ی کوا¬گولاز منفی بجز ساپروفیتیکوس (21/4%) بودند. بیشترین میزا¬ن مقاومت آنتی¬بیوتیکی در میان تمامی ایزوله¬ها به تتراسایکلین، کوتریموکسازول و آمپی¬سیلین مشاهده شد (به ترتیب 64/81%، 03/57% و 64/55%). در مورد اشریشیا-کلی، بیشترین فراوانی مقاومت آنتی¬بیوتیکی به آمپی¬سیلین (90/79%) و بعد از آن کوتریموکسازول (54/61%) دیده شد. استرپتوکوکوس گروه b بیشترین فراوانی مقاومت آنتی¬بیوتیکی به تتراسایکلین (92/79 %) و به بقیه آنتی-بیوتیکها کمتر از 17% داشت. در مورد گونه¬ها¬ی مختلف کلبسیلا بیشترین مقاومت آنتی¬بیوتیکی به آمپی¬سیلین 5/93% و کوتریموکسازول 5/45%، برای انتروکوکوس بالاترین درصد فراوانی مقاومت آنتی¬بیوتیکی به کلیندامایسین (83/95%) و تتراسایکلین (58/89%) مشاهده گردید. در مورد استافیلوکوکوس¬ها¬ی کواگولاز منفی بیشترین میزان حساسیت آنتی¬بیوتیکی به ونکومایسین (04/98%)، ریفامپین (97/96%) و نیتروفورانتوئین (23/96%)دیده شد و همچنین بیشترین میزان مقاومت آنتی¬بیوتیکی نیز به کوتریموکسازول (49/58%) مشاهده گردید. از آنجا¬یی که بالاترین میزان فراوانی ایزوله ادراری جدا¬شده مربوط به اشریشیا¬کلی (20/50%) می¬باشد از این رو باید درمان تجربی انجام شده بر اسا¬س الگوی مقاومت آنتی¬بیوتیکی آن صورت گیرد. آمپی¬سیلین و کوتریموکسازول با داشتن میزان مقاومت آنتی¬بیوتیکی بالا در میا¬ن جدایه¬ها¬ی اشریشیا¬کلی گزینه¬ی مناسبی نمی-باشند و درمقابل نیتروفورانتوئین و کینولون¬ها گزینه¬ها¬ی مناسب درما¬نی به نظر می¬رسند.