تسامح صفر راهبردی است که به موجب آن متولیان سیاستگذاری کیفری در جهت تأمین امنیت و مبارزه با جرایم و مجرمان رهیافت های سختگیرانه ای را تدوین و به اجرا در می آورند. تدوین قوانین کیفری سختگیرانه همراه با ضمانت اجراهای سنگین، عدم مسامحه قضایی، برخوردهای شدید و سرکوبگر پلیس، تمرکز بر کیفر و به حاشیه راندن جنبه های دیگر سیاست جنایی در برابر جرم و بزهکاری و توسل و تمسک به انتظارت و مطالبات عمومی(عوام گرایی) از ویژگی های بارز تسامح صفر است. عمده ترین پیامدهای تسامح صفر را می توان در افزایش جمعیت کیفری و ورود افراد بیشتر به چرخه عدالت کیفری، تعرض به حقوق و آزادی-های افراد، کاهش مقبولیت پلیس و افزایش تنش میان تعامل و مشارکت شهروندان با طرح های مبارزه با جرم دانست. در این تحقیق تلاش می شود ضمن تبیین تسامح صفر، مبانی جرم شناختی و پیامدهای آن، جلوه های آن در حقوق کیفری ایران مورد شناسایی قرار بگیرد. روش کار در این تحقیق توصیفی ـ تحلیلی است و عمده ترین طریق برای گردآوری منابع استفاده از مقالات فارسی مرتبط با موضوع، پایان نامه ها و رساله ها، تقریرات، آثار و مقالات لاتین در مجلات انگلیسی، سایت های خبری اینترنتی و پایگاه های اطلاع رسانی مجازی بوده است. مطالب تحقیق نشان می دهد تسامح صفر در جرایم جنسی و منافی عفت، جرایم مربوط به حوزه سمعی و بصری، جرایم مواد مخدر، بازداشت موقت الزامی و طرح های پلیسی و ضربتی مشاهده پذیر است. بر این اساس توجه به پژوهش های جرم شناسی، جنبه های پیشگیرنده و اجتماعی سیاست جنایی، جرم زدایی و کاهش جرم انگاری های غیرضرور، نظارت و پاسخگو نمودن متولیان طرح های ضربتی و پلیسی می تواند سیاست تسامح صفر را به سمت تعادل پیش ببرد.