عصر تیموریان یکی از دوران های به بار نشستن درخت تنومند نگارگری ایرانی- اسلامی است و گل خوش رایحه ی این عصر، کمال الدین بهزاد است. هنر وی چه در دوران حیاتش و چه بعد از آن، تاکنون، مورد توجه هنرشناسان بوده است. انسان و فضای معماری با دست توانای بهزاد در آثارش نمودی دیگر گونه دارند. این رساله از نظر هدف بنیادی و روش توصیفی، تحلیلی است، که اطلاعات لازم برای پژوهش به صورت کتابخانه ای گردآوری شده است. در مراحل توصیفی موضوعات مورد بحث از دو جنبه ی فرم و محتوا مورد ارزیابی قرار گرفته و پس از تحلیل چند اثر از وی، این نتیجه حاصل آمده است که بهزاد با مرتبط کردن فضای معماری مربوط به هر انسان از لحاظ فرم هماهنگی ایجاد کرده است و در نهایت این هماهنگی را در جهت بیان هنری خود که محتوای کار است به کار بسته است. آنچه بهزاد در بیانش کوشیده نوعی بیانگری برمبنای تقابل هاست. او تقابل ها را می بیند، درک می کند و با ابزار انسان و فضای معماری در جای، جای اثر خود می نشاند. در جهت نیل به این هدف، از عناصر بصری متقابل همچون رنگ های مکمل و فضای پر و خالی و... نهایت بهره را می برد.