ایبوپروفن یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی میباشد که برای بهبود درد و تب و کاهش التهاب به کار میرود و داروی بسیار کم محلولی است. محلولیت ضعیف در مایعات بیولوژیک بدن یک مشکل عمده در این داروها میباشد که در نتیجه باعث فراهمی زیستی ضعیف آنها بعد از تجویز خوراکی میشود. در نتیجه حلالیت داروها از اهمیت بالایی برخوردار است و برای افزایش حلالیت داروها روش های مختلفی وجود دارد. در سال 1961، sekiguchi و obi روش کاربردی را ایجاد کردند که به وسیله آن بسیاری از محدودیتها با افزایش فراهمی زیستی داروهای کم محلول در آب از بین رفت. این روش، پراکندگی جامد نام دارد. هدف پراکندگی جامد ایجاد یک فرم دارورسانی میباشد. در این روش داروی هیدروفوب داخل یک ماتریکس هیدروفیل پراکنده میشود و بدین وسیله سرعت انحلال و فراهمی زیستی دارو بهبود میابد. پارامترهای مختلف فرمولاسیون نظیر نوع مواد جانبی، نسبت های مختلف مواد مصرفی و...در کارایی این سیستم ها تاثیرگذار است. در این مطالعه پراکندگیهای جامد ایبوپروفن با استفاده از حاملهای مختلف شامل بتا سیکلودکسترین، مانیتول،pvpk30، پلی اتیلن گلایکول 400،1000،4000،6000،کامپریتول، glucire ، hpmc6cps، hpmc15cps و توئین های 20و40و60و80 با نسبتهای مختلف ( 0.1:1، 0.5:1، 1:1، 2:1، 5:1) با روشهای ذوبان، تبخیر حلال، اختلاط فیزیکی ساخته شدند. حلالیت فرمولاسیون های تهیه شده به وسیله تعیین محلولیت اشباع مقایسه شد و فرمولاسیونهای منتخب از نظر محلولیت انتخاب شدند. فرمولاسیونهای منتخب شامل: peg 1000 (1 : 1/0)، hpmc6cps (1 : 2/0)،pvpk30 (1 : 2/0)، کامپریتول (1 : 5/0)، بتاسیکلودکسترین (1 : 1)، توئین 60 (1 : 1). همچنین سرعت انحلال و جریان پذیری و تراکم پذیری فرمولاسیون های منتخب از نظر محلولیت مورد مطالعه قرار گرفت. فرمولاسیون برتر به منظور بررسی عدم تداخل دارو- حامل توسط dsc و ftir آنالیز شد. نتایج نشان میدهد که محلولیت ایبوپروفن در تمامی فرمولها نسبت به داروی خالص افزایش یافته است. سرعت انحلال فرمولاسیونهای منتخب افزایش چشمگیری نسبت به داروی بازار نشان دادند. خصوصیات فیزیکوشیمیایی شامل جریان پذیری و تراکم پذیری فرمولاسیونها نسبت به داروی خالص تغییر خاصی نشان نمی دهند. پس فرمول برتر با توجه به محلولیت اشباع و سرعت انحلال انتخاب گردید. می توان بهترین حامل را برای تهیه پراکندگی جامد توئین 60 با نسبت 1 : 1 دارو به پلیمر دانست