در این پژوهش اثر شش روش مختلف عمل آوری شامل عمل آوری غرق آبی، عمل آوری با گونی مرطوب، عمل آوری با نایلون، عمل آوری با بخار، عمل آوری با ماده عمل آور و روش بدون عمل آوری بر روی نفوذ پذیری، مقاومت فشاری و مقاومت پیچشی سطحی بتن مورد بررسی قرار گرفته است، برای تعیین میزان نفوذ از دستگاه محفظه استوانه ای استفاده شده و 58 نمونه اصلی و 9 نمونه کنترلی که بر اساس طرح اختلاط ثابتی ساخته شده بودند در روش های مختلف عمل آوری و در سنین و زمانهای عمل آوری متفاوت مورد آزمایش قرار گرفتندکه بالغ بر300 ساعت آزمایش نفوذ صورت گرفت و حدود 5000 قرائت اندیکاتور ثبت شد , برای تعیین مقاومت فشاری و مقاومت پیچشی سطحی هم 36 نمونه با مشخصات مشابه نمونه های مربوط به آزمایش نفوذ مورد آزمایش و تعیین مقاومت با استفاده از جک هیدرولیک و روش پیچش قرار گرفتند، پس از انجام آزمایش ها ابتدا در هر روش عمل آوری بصورت جداگانه رابطه دبی نفوذ با سایر مشخصات مورد بررسی قرار گرفته و برای آنها معادلاتی پیشنهاد شده است که از روند کاهنده نفوذ با افزیش مقاومت و سن در عمل آوری دائم با سه روش اول عمل آوری حکایت دارد، روش بخار نیزتا سن 10 روز روند کاهنده و بعد از آن افزاینده دارد و دو روش عمل آوری با ماده عمل آور و بدون عمل آوری هم از ابتدا روندی افزاینده را برای نفوذ نشان می دهند. سپس شش روش عمل آوری ذکر شده در مشخصات مختلف بتن با یکدیگر مقایسه گردیده اند که مشخص شده روش عمل آوری غرق آبی و در نزدیکی آن گونی مرطوب و پس از آن نایلون عمدتا عملکرد بهتری را نشان داده اند، البته روش عمل آوری با بخار نیز در سنین پایین عملکرد مطلوبی داشته است، سپس با استفاده از رگرسیون چندگانه و در نظر گرفتن کد ا تا 6 برای روش های عمل آوری ذکر شده روابطی چند متغییره بین دبی نفوذ با روش عمل آوری، مقاومت فشاری، مقاومت پیچشی سطحی و سن نمونه پیشنهاد گردیده است.