نظام زندگی صنعتی، هر چند دستاوردهای زیادی به همراه آورده است، اما در بسیاری ابعاد نیز عوارضی در پی داشته است، در این راستا می توان به معضل فرسودگی شغلی اشاره کرد. فشار زیاد و منفی محیط کار می تواند سلامت عمومی فرد را تحت تأثیر خود قرار دهد. در این پژوهش به دنبال یافتن ساز و کارهای لازم برای تقلیل و پیشگیری فرسودگی شغلی، اثر سرمایه اجتماعی به واسطه تاب آوری بر فرسودگی شغلی به روش توصیفی-علی بررسی شده است. نمونه آماری این پژوهش را 234 نفر از کارشناسان و کارکنان شاغل در حوزه های فعالیتی مختلف شرکت گاز استان مرکزی تشکیل می دهند. بمنظور جمع آوری داده ها از سه ابزار پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و جکسون، سرمایه اجتماعی گوشال و ناهاپیت و تاب آوری کانر دیویدسون استفاده شده است، که پایایی و روایی هر سه ابزار به روش های آلفای کرونباخ و تحلیل عامل تأییدی مورد تأیید قرار گرفته است. جهت آزمون فرضیات پژوهش از روش معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج حاکی از تأثیر مستقیم و منفی سرمایه اجتماعی و تاب آوری بر فرسودگی شغلی است. سایر فرضیات پژوهش مبنی بر تأثیر سرمایه اجتماعی بر تاب آوری، و نیز تأثیر غیرمستقیم سرمایه اجتماعی بر فرسودگی شغلی با میانجی گری تاب آوری تأیید شد.