در چارچوب سازایی گری، پرورش ساختن ساختارهای تنی است که در پی آن ساختن ساختارهای فراتنی(آموزش) شدنی می شود. هرگونه کاستی در فرآیند پرورش در سال های نخستین، زمینه ساز پدید آمدن کاستی در پرورش و آموزش در سال های سپسین می شود. خردسالان کنش های آموزش و پرورش را در تعامل با پیرامون خود و به کمک پرورش یارانی انجام می دهند که نقش بزرگی در این زمینه دارند ولی چون و چند این نقش بستگی به بازخوردی دارد که پرورش یاران به پرورش و آموزش دارند. اگر دانش ها، ارزش ها و کنش های آنان سازنده نباشد، پرورش یاران کارکردی زیان بار خواهند داشت. در این میان آموزش یاران پیش دبستانی(مربیان پیش دبستانی) از جایگاه ویژه ای برخوردارند و سنجش بازخوردشان به آموزش و پرورش بایسته می نماید. برای انجام چنین سنجشی در شهر کاشان، همه آموزش یاران پیش دبستانی شهر (64نفر) پرسش و گروه کوچکی از آنان(12نفر) در هنگام کار با کودکان، نگرش شدند. ابزارهای سنجش یک گویه نامه و یک نگرش نامه بودند که برای این کار ساخته شدند. با استفاده از روش بازآزمایی، پایایی گویه نامه 0.79 و پایایی نگرش نامه 0.86 برآورد شد. همچنین روایی گویه نامه را استاد زاهنما بر پایه هم خوانی با بنیاد نگره ای، پذیرفتنی ارزیابی کردند. پردازش داده های به دست آمده گویای آن است که بازخورد آموزش یاران پیش دبستانی به آموزش و پرورش در مرز ناسازنده گی است. چون ارزه به دست آمده میانگین 157.3 از 261 با پراکندگی 14.2 است. با آن همه پرورش یارانی که دانش آموختگی بیشتری داشتند، بازخورد سازنده تری هم به پرورش یاری داشتند. داده های به دست آمده از راه نگرش هم نشان دهنده همین بود. ولی رشته دانشگاهی آنان هم چه مربوط و چه نامربوط به کار آموزش و پرورش، به نظر نمی رسد هیچ تفاوتی در بازخوردشان پدید آورده باشد. تفات دیده شده در بازخوردشان به پرورش یاری عاطفی بود که سازنده گی اش کمتر از سازنده گی بازخورد به پرورش شناختی، رفتاری و بدنی است. با چنین یافته هایی باید دراندیشه بازنگری بنیادی برنامه های پیش دبستانی و به ویژه برنامه های کارآموزش در پرورش یاری بود تا آموزش پیش دبستانی جایگاه سزای خود را پیدا کند و کارکرد بایسته را داشته باشد.