تغییرات گسترده در حوزه شهری باعث تغییر در سبک زندگی و الگوی رفتاری ساکنین مناطق شهرنشین و خصوصاً شبکه روابط همسایگی شده است. به گونه ای که روابط بین همسایگان در زندگی شهری از هم گسسته شده و مردم کمتر درگیر روابط همسایگی و محله ای هستند. لذا این پژوهش به بررسی عوامل اجتماعی موثر بر میزان روابط همسایگی شهروندان ساکن شهر بابل می پردازد. جامعه آماری این مطالعه را کلیه خانوارهایی که در سال 93 ساکن شهر بابل بوده اند تشکیل داده است. حجم نمونه تحقیق 384 نفر بوده که از طریق نمونه گیری خوشه ای جمع آوری گردید. روش پژوهش در این تحقیق پیمایشی بوده و داده ها از طریق پرسشنامه گردآوری شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که حدود 48 درصد افراد نمونه تا حدی همسایه خود را می شناسند، و 38 درصد مردم خیلی کم با همسایه خود رفت و آمد خانوادگی داشته، همچنین 64 درصد مردم زیاد و خیلی زیاد اگر همسایه وسیله ای از آنها درخواست کنند به آنها قرض می دهند، و 44 درصد مردم تا حدی به همسایه خود پول قرض می دهند. همچنین یافته های تحقیق نشان می دهد که متغیرهای مستقل تحقیق (اعتماداجتماعی (بین فردی)، حمایت اجتماعی، احساس امنیت اجتماعی و دینداری) به میزان0/32 از واریانس متغیر وابسته (روابط همسایگی) را تبیین می کنند. نتایج تحقیق نشان داده است بیشترین عامل تأثیر گذار مستقیم بر روی روابط همسایگی، متغیر اعتماد اجتماعی بین فردی (beta=0.40) است. پس از آن عامل دینداری (beta=0.27) و احساس امنیت دارای تاثیر مستقیم و غیرمستقیم (beta=0.08) بر میزان روابط همسایگی بوده اند. اما متغیر حمایت اجتماعی تاثیر مستقیمی بر روابط همسایگی نداشته بلکه دارای تاثیر غیر مستقیم به میزان (beta=0.06) بوده است.