استفاده از الیاف به منظور تقویت بتن از اوایل دهه 1960 میلادی شروع شده است. ابتدا تنها از الیاف فولادی مستقیم استفاده شد که این امر موجب افزایش قابل توجهی در شکل پذیری و نیز طاقت شکست گشت. سال 1965 را می توان سر آغاز استفاده از الیاف پلیمری به صورت آزمایشگاهی دانست ولی استفاده عملی از این نوع الیاف تا سال 1970 به وقوع نپیوست. در حال حاضر با توجه به مدول الاستیسیته پایین الیاف پلیمری استفاده از این الیاف عمدتاً برای کنترل ترک¬های بتن در ساعات اولیه نظیر ترک های نشست و جمع شدگی پلاستیک می باشد . در سال های اخیر تحقیقات گسترده¬ای جهت پیشرفت و نوآوری در تکنولوژی استفاده از الیافی نظیر شیشه و پلی¬پروپیلن و کربن و سایر مواد مشابه صورت گرفته و دانش پایه در خصوص رفتار سیستم های سیمانی مسلح به الیاف بدست آمده است. از جمله موارد استفاده از فرآورده‏های سیمانی تقویت شده با الیاف پلی¬پروپیلن در شمع ها، شمع های پیش تنیده ، پانل¬های نما، لوله های زیر آب و ترمیم روسازی ها و پیاده¬روها، دال های روی زمین ، سیستم های کف، المان های دال و دیوار ساختمان، پاشیدن بتن در دیواره تونل ها و کانال ها و مخازن جهت بهبود خاص ترک خوردگی ، شکل پذیری و مقاومت در برابر ضربه می باشد. آبرفتی (افت) بتن در ساعات اولیه ریختن بتن که ناشی از تبخیر سریع آب مخلوط بر اثر وزش باد، گرما و یاخشکی هوا می باشد، جمع شدگی پلاستیک بتن نامیده می شود. در این تحقیق با استفاده از یک نوع الیاف پلی¬پروپیلن(macrofiber-ff54)، اثر استفاده از این الیاف با نسبت های حجمی کم (کمتر از3/0 درصد حجمی) بر کاهش ترک خوردگی ناشی از آبرفتگی پلاستیک در دال های بتنی، مورد ارزیابی قرار می گیرد. آزمایشات آبرفتگی پلاستیک در یک گرمخانه، و با استفاده از قالب هایی که برای این منظور طراحی شده(30×300×300 میلی متر)، انجام گرفت. پارامترهای مورد مطالعه در این تحقیق درصد حجم الیاف به حجم بتن برابر 05/0، 1/0 و 2/0 و3/0درصد (معادل 45/0 ، 9/0 و 8/1 و7/2 کیلوگرم بر متر مکعب)، و مقاومت بتن، درنظرگرفته شده اند. نتایج آزمایشات نشان داد که با افزایش مقاومت میزان ترک ها افزایش می¬یابد و الیاف پلیمری، تاثیر بسزایی در کاهش ترک خوردگی پلاستیک دارند.