بعد از تحلیل و بررسی دیوان ابوماضی بدین نتیجه رسیدیم که در دیوان ایلیا ابوماضی شعرهای داستانی زیادی وجود دارد پس ما به بررسی مشهورترین آنان پرداختیم و دانستیم که تعداد شخصیت در داستانهای ابوماضی معدود است و این شخصیتها بر دو نوع ایستا و پویا هستند و ابوماضی به دو روش صریح و غیر صریح شخصیت پردازی میکند ولی از روش صریح بیشتر استفاده می نماید. حوادث در داستانهایش ساده و قابل فهم است و داستانهایش را به دو روش اول شخص و سوم شخص روایت می کند و روش دوم را بیشتر به کار می برد. زمان و مکان در داستانهای ابو ماضی باهم تناسب دارند و هر دو عنصردر داستانها به صورت مبهم و محدود به کار رفته اند.عنصر گفتگو دقیقا متناسب با ویژگی های شخصیتهاست و گفتگوی بیرونی بین شخصیتها نمود بیشتری دارد. پیرنگ در بین دیگر عناصر به صورت ساده تری به کار رفته است و درون مایه مهمترین عنصر در نزد ابوماضی به شمار می آید و ایشان پیام داستانهایش را مضامین مختلف ملّی و میهنی, اجتماعی, وعظی و تعلیمی قرار می دهد. خلاصه ی کلام اینکه ابوماضی تمامی عناصر هفتگانه ی داستان نویسی را در داستانهایش به کار برده و نحوه ی به کار گیری این عناصر به صورتی ساده و به دور از هر گونه پیچیدگی و اغماض همراه است.