نظارت در اسناد بین المللی همواره یکی از مسائل مهم در حقوق بین الملل عمومی بوده است که موجب برانگیخته شدن رویکرد و راهکارهای متفاوتی دراین حوزه شده است؛ بطوریکه نظام نظارتی معاهدات بین المللی با یکدیگر متفاوت بوده و طیفی از ساز و کارهای غیرقضایی که غالباً نظارتی و از طریق ساز و کار بازدید، گزارش و بررسی فنی می باشد؛ تا سازوکارهای قضایی و شبه قضایی را که شکایت های افراد یا گروه های افراد و حتی در مواردی شکایت های دیگر دولت ها را در بر می گیرد، شامل می شود. پژوهش حاضر با بهره مندی از روش کیفی که مبتنی بر گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای می باشد، به منظور پاسخ به این سوال که کنوانسیون مبارزه با فساد سازمان ملل متحد چه شیوه نظارتی ای جهت پیشگیری و در صورت لزوم مبارزه با فساد در کشورهای عضو برگزیده است؟ به واکاوی سازوکارهای نظارتی و کنترلی در کنوانسیون مذکور پرداخته است. یافته ها حاکی از آن است، کنوانسیون مقابله با فساد سازمان ملل متحد، در راستای اتخاذ شیوه غیرقضایی، سازو کار نوینی را ارائه و اجرایی نموده که مبتنی بر نظارت داخلی(از طریق سازوکار تصویب قوانین و مقرارت جدید و مورد نیاز پیرامون فساد، فعالیت نهادهای ذی صلاح داخلی به جهت کنترل و پیشگیری از فساد و نیز مشارکت جامعه مدنی و مردم) می باشد؛ بطوریکه در کنار سازو کارهای بین المللی برگزیده شده از سوی این کنوانسیون(شامل ارائه گزارشات دوره ای، نظارت نهادهای بین المللی ذی صلاح و مرور بین المللی)، مبیّن نظارتی جامع و کامل(شیوه نظارتی جهان گرا و ملی گرا) در امر پیشگیری و مقابله با فساد بوده است.