با استفاده از روش ژیلبر دوران به عنوان ابزاری برای تحقیق، می کوشیم تا مفهوم زمان را نزد ویکتور هوگو مطالعه کنیم. ویژگی اصلی زبان ویکتور هوگو تصویری و استعاری بودن آن است. این ویژگی باعث می شود تا مفهوم انتزاعی زمان به موضوعی عینی و ملموس مبدل شود.فراوانی فرایند استعاری در زبان ویکتور هوگو نشاندهنده این است که زمان نقش مهمی را در تخیل این شاعر بزرگ بازی می کند. با مطالعه بخشی از آثار هوگو به این نتیجه رسیده ایم که دو مفهوم متفاوت از زمان در آثار او دیده می شود: زمان به عنوان عنصری مخرب و زمان به عنوان عنصری سازنده. مفهوم اول نشاندهنده ترس شاعر از گذز زمان است؛اما سازندگی روی دیگر زمان نزد هوگو است چرا که در دنیای او شروع زمان -مطابق با ابتدای داستان انجیل- همزمان است با سپیده دم ساختار دنیا.