اساساً عنصر خیال در تار و پود ادبیات بافته شده است و ادبیات نمایشی به دلیل خاستگاه آیینی که دارد به این خیالات و خرق عادات زندگی می بخشد. ادبیات در ایران پر است از مضامین جادویی و خرق عادت. به طور مثال هزار و یک شب که ریشه ای هندو-ایرانی دارد و شاهنامه فردوسی که تاریخ منظوم ایران باستان است در جای جای خود از عنصر جادو و جادوگری بهره گرفته است. جادو در اساطیر، باورهای اعتقادی و فرهنگ ما تنیده شده است و با بررسی ریشه های آن می توانیم به خوانش بهتر و دقیق تری از این دسته از متون ادبی دست پیدا کنیم و فاصله به وجود آمده بین ادبیات نمایشی معاصر و فرهنگ ایران و همچنین شکاف میان متون نمایشی این روزگار با متون کهن را پر کنیم.