پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بی خوابی بر خواب و کیفیت زندگی سالمندان انجام شد. نمونه ی مورد مطالعه در این پژوهش شبه آزمایشی، 20 نفر از زنان سالمند شهر مشهد با میانگین سنی 64 سال مبتلا به اختلال بی خوابی بود که از طریق مصاحبه و ارزیابی به وسیله ی شاخص شدت بی خوابی انتخاب شدند. آزمودنی ها به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. تعداد اعضای گروه آزمایش 9 نفر وگروه کنترل 10 نفر بودند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله پرسشنامه کیفیت خواب پیترزبورگ وکیفیت زندگی سالمندان لیپاد را تکمیل نمودند. سپس گروه آزمایش تحت گروه درمانی شناختی رفتاری بی خوابی قرار گرفتند. یافته های به دست آمده از مقایسه ی تفاضل میانگین نمرات دو گروه نشان داد، شدت بی خوابی، کیفیت خواب، کیفیت زندگی و کفایت خواب در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بهبود معناداری یافت، درحالی که تغییر معناداری در رابطه با عملکرد ذهنی مشاهده نشد. بنابراین نتایج نشان می دهد که درمان شناختی رفتاری بی خوابی می تواند باعث بهبود خواب و کیفیت زندگی سالمندان گردد.