شاید آن مقدار که فرهنگ در توجیه چشاندن طعم حیات انسان ها موثّر است، علم محض یا فلسفه محض موثّر نباشد، «در این زمان فرهنگ، یکی از لوازم زندگی همه انسان ها به شمار می رود». هرچه که عظمت یک مفهوم بالاتر است، دریافت تعریف متعیّن و مشخّص برای آن مفهوم، دشوارتر است. هنر نیز بیان گر احساسات درونی و عمیق فرد است. امّا سوالی که مطرح می شود، این است که آن فرهنگ و هنر جامعه، به چه علّت از ساختمایه های انسان معاصر ایرانی خارج گشته است؟! و او چگونه می تواند دوباره آن روح را به کالبد بی جان وی بازگرداند؟! بدین ترتیب پایان نامه ای معماری شکل می گیرد، که دغدغه آن، پاسخ گوئی به این سوال است و خلق مکانی زاده می شود؛ با نام و عنوان «پژوهشگاه فرهنگ و هنر». فرایند این پاسخ گوئی برچند گام عمده استوار است: نخست شناخت و تحلیل است، که به شناسایی و بررسی عوامل تأثیرگذار می پردازد و با رویکرد ادراکی، محیط را تفهیم می کند و به احساس آن می پردازد و در آخر پروژه ای را شکل می دهد، با ره توشه ای، از بخش های نخستین حاصل آمده و به طراحی و شکل دهی می پردازد و طرحی درمی اندازد و دست به کار می شود. و پژوهشگاهی فرهنگی- هنری با حسّی انسانی در جوار فرهنگی ترین فرهنگ های غنی، یعنی بارگاه حرم مطّهر امام رضا (ع) حاصل می شود و آن طرحی است، که ارائه شده و این طرح، باید که ویژگی هائی داشته باشد تا بتواند مخاطب خود را به تفکّر و اندیشه وادارد و اقیانوس بی کران ذهن را به چالش افکند و نظم اعتیادی و اعتباری که جهان را و جهان ایرانی معاصر را در ورطه روزمرّگی فرو برده است، برهم زند. و در نهایت باید راهی را بیاغازد که همه را دیگر کند.