این پژوهش یک چشم انداز انتقادی است دربارۀ نویسندۀ فرانسوی «آلبر کامو» - کسی که به عنوان معلم اخلاق اروپا شهره است؛ مهم ترین اثر وی «انسان طاغی» می باشد که در آن همِّ خود را در زمینۀ کشف ریشه های تاریخی و مابعدالطبیعی عصیان مصروف می دارد. در این کتاب کامو منتهای تلاش خود را در به دست دادن نقدی ضعیف و تحلیلی اخلاقی - سیاسی از انقلاب کبیر اکتبر و انقلاب فرانسه و نیز استبداد شوروی [سابق] به کار می بندد تا آن ها را در آینۀ عصیان بازخوانی کند. کامو در پایان اثرش از آرزوهای خود سخن می گوید و سرزمین آرمانی اخلاقی اش را توصیف می کند. پایان نامۀ حاضر می کوشد این خط سیر را نقد کند.