انسان همواره با محیط خود در تعاملی دو سویه قرار داشته است. این ارتباط به گونه ای بوده است که نه تنها خلق کننده محیط های جدید بوده ، بلکه استفاده های نا به جا موجب تخریب آن نیز گشته است. در گذشته در بافت های شهری به خصوص مناطق مسکونی جداره ساختمان ها یکدست بوده و غالبا از دید ناظر پنهان بوده است. اما امروزه به ویژه در بازسازی بافت های کهن و فرسوده به دلیل عدم قرار گیری قطعه بندی های زمین در یک راستا و تحمیل ضوابط نا کار آمد نظام پروخالی ( توده و فضا ) موجب شده است که جبهه های طراحی نشده ساختمانها در معرض دید ناظر قرار گیرند. همچنین قوانین قطعه بندی و پرو خالی برای بافت جدید نیز جهت خلق فضاهایی با کیفیت ادراکی بالا نا کارآمد است در این پژوهش هدف ارائه راهکارهایی جهت ساخت و ساز های جدید در بافت قدیم، جدید و توسعه های جدید بافت مسکونی است که بتواند با استفاده از روابط پرو خالی و قطعه بندی به افزایش کیفیت ادراک کمک کند. از آنجایی که این پژوهش به صورت مطالعه تطبیقی میان بافت جدید و قدیم شهر رشت بوده است، به ارزیابی میزان کیفیت ادراک و عوامل تاثیر گذار بر آن در هر دو بافت پرداخته شده است.در راستای تامین اهداف پژوهش در بخش مبانی نظری از مطالعات کتابخانه ای بهره گرفته شده است و در زمینه گرد آوری اطلاعات از روش پیمایشی بهره گرفته شد. تا در نهایت با ارائه راهنمای طراحی زمینه برای ارائه طرح سه بعدی برای هردو بافت جدید و قدیم فراهم گردید.