حل پذیری یکی از مهم ترین خواص فیزیکوشیمیایی داروها می باشد. استامینوفن یک داروی کم محلول در حلال آبی بوده و حل پذیری این دارو با روش های مختلفی از جمله اضافه کردن کمک حلال دارویی افزایش می یابد. افزایش حل پذیری داروها در سیستم های چند حلالی در بسیاری از زمینه های داروسازی مانند فرمول بندی محلول های خوراکی و تزریقی مورد نیاز می باشد. حضور سدیم کلرید در فرمول بندی محلول های تزریقی داروهای کم محلول برای تنظیم ایزوتونیسیته محلول دارویی به کار می رود. در این کار حل پذیری استامینوفن در مخلوط های آب+اتانول +سدیم کلرید در دماهای 293.2، 298.2، 303.2، 308.2 و 313.2 کلوین با استفاده از روش شیک-فلاسک تعیین شده است. به این صورت که بعد از رسیدن محلول ها به حالت تعادل با استفاده از سانتریفوژ و فیلتر صاف شده و با دستگاه اسپکتروفتومتر تعیین مقدار می گردند. نتایج حاصل نشان می دهند که اضافه کردن سدیم کلرید به مخلوط حلال حل پذیری استامینوفن را کاهش می دهد. داده های تجربی با مدل اصلاح شده ی جویبان-آکری هبسته شدند و قدرت پیش بینی با نسخه ی آموزش دیده ی آن ارزیابی گردید. انحراف نسبی هر دو مورد در محدوده ی قابل قبولی قرار می گیرد.