بسیاری از سازمان ها علاقه مندند فرایند توانمندسازی را اجرا کنند، زیرا معتقدند کارکنان توانمند می توانند در نیل به اهداف موثر باشند. مساله مهمی که امروزه در سازمان های دولتی ایران دیده می¬شود آن است که کارکنان این سازمان ها به انجام امور مختلف با با بهره وری بالا توانمند نیستند و به همین جهت دائما از اهداف سازمانی عقب می مانند. شواهد نشان می دهند که کارشناسان غیرتوانمند، کم بهره ورتر، ناخشنودتر و و کم نوآورتر هستند و محصولات و خدمات را با کیفیت پائین تری نسبت به کارشناسان توانمند ایجاد می کنند و با وجود کارشناسان ناتوان، سازمان نیز ناکارآمد می شود. مسئله دیگری که سازمان های ایران با آن مواجه هستند این است که به دلیل ساختار هرمی این سازمان ها، کارکنان اغلب به طور مستقل کار می کنند و از کار تیمی در سازمان خبری نیست. توانمندسازی مخصوصاً در محیط های کاری که اعضای سازمان از تعاملات متقابل و کار تیمی محروم می باشند و مجبورند که به طور مستقل عمل نمایند، بسیار مهم می باشد. همچنین، توانمندسازی جهت حفظ امید و وابستگی کارکنان باقیمانده در طی زمان های کوچک سازی سازمان حائز اهمیت می باشد. توانمندسازی،کارکنان را قادر می سازد تا در مواجهه با مشکلات و تهدیدها، از مقاومت و انعطاف پذیری بیشتری برخوردار باشند. لذا می تواند به عنوان منبعی که از آسیب پذیری کارکنان جلوگیری نماید و بذر امید را در شرایط بحرانی از جمله انهدام سرمایه های مالی و از بین رفتن زندگی انسانی، در دل آنان بکارد، مفید واقع گردد.