سرمایه اجتماعی مفهومی است که در دهه های اخیر جایگاه ویژه ای در مطالعات جامعه شناسی پیدا کرده است. سرمایه اجتماعی ریشه در تعاملات اجتماعی دارد و آن گونه که بر می آید اساسی ترین بستر مکانی برای شکل گیری تعاملات اجتماعی و ارتباطات شهروندی عرصه فضاهای عمومی شهری است. فضاهای شهری ظرف فعالیت های شهری و بستری برای تعاملات اجتماعی و زمینه ساز شکل گیری سرمایه اجتماعی به شمار می آیند. این فضاها مردم را به مکث و حضور و برقراری مراودات اجتماعی دعوت می کنند و در آنجا تجربه برخورد با دیگران، حس تعلق به جامعه، دیدارهای چهره به چهره و دیدن و دیده شدن به عنوان یکی از مهمترین نیازهای انسان اتفاق می افتد. این فضاها قادرند بر شکل گیری پیوندها و معاهدات اجتماعی، اعتماد، انسجام و مشارکت اجتماعی تاثیر مثبت یا منفی بگذارند. همچنین می توانند حس همیاری، همراهی، تلاش جمعی، آزادی،... و برعکس آن را به مخاطبان خود القاء کنند. این پژوهش نقش فضای شهری را درارتقای سرمایه اجتماعی از طریق بررسی تطبیقی بازار تجریش و پاساژ گلستان بررسی می کند. روش تحقیق مورد استفاده در این پایان نامه روش پیمایشی و جامعه آماری آن شامل کلیه ساکنان مناطق 1و2 شهر تهران است که با کمک نمونه گیری تصادفی ساده، 384 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات جمع-آوری شده از طریق پرسشنامه با استفاده از نرم افزارsmart-pls تجزیه و تحلیل شده و فرضیات آن مورد آزمون قرار گرفتند. در این پژوهش"دسترسی و بهم پیوستگی"، "آسایش و منظر"، "کاربری و فعالیت" و "اجتماع پذیری" به عنوان متغیرهای مستقل و "ارتقای سرمایه اجتماعی" به عنوان متغیر وابسته در نظر گرفته شده اند. نتایج تحقیق نشانگر آن است که بین ارتقای سرمایه اجتماعی و مولفه های کیفیت فضای شهری(دسترسی و بهم پیوستگی، آسایش و منظر، کاربری و فعالیت و اجتماع پذیری)، رابطه معناداری وجود دارد. در پایان راهکارهایی برای ارتقای سرمایه اجتماعی با توجه به ارتقای کیفیت فضای شهری ارائه شده است.