زمینه و هدف: شاخص های کنترل پوسچر در افراد مبتلا به کمردرد نسبت به افراد سالم کاهش می یابد و تعادل فرد تحت تاثیر قرار می گیرد که خود را به صورت اختلالات تعادلی نشان می دهد. هنگامی که تعادل بیماران کمردرد آسیب می بیند، دوره توانبخشی آنها باید شامل تمرینات تقویت سیستم های تعادلی و ثبات ستون فقرات کمری به منظور پیشگیری از آسیب های بیشتر در این ناحیه باشد، تا علائم وضعیتی ناهنجار توسعه نیابند.بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرینی پیلاتس برشدت درد و ناتوانی وکنترل پاسچر در زنان مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال بود. مواد و روش ها: 30 زن مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال با میانگین سنی8 ±40 به عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه تمرین(15نفر) و کنترل (15نفر) تقسیم شدند. میزان درد کمر و شدت ناتوانی به ترتیب توسط پرسشنامه های کیوبک و اوسوستری بدست آمد. از دستگاه تعادل سنج بایودکس برای ارزیابی شاخص های تعادلی استفاده گردید. از آزمون نرمالیته کلوموگروف –اسمیرنوف، جهت بررسی توزیع داده ها از حیث نرمال بودن یا نبودن استفاده شد ، بر این اساس پس از همگنی داده ها توسط تست لون جهت بررسی تفاوت میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون درون گروه ها ، از آزمون تی همبسته استفاده شد و از آزمون تی مستقل برای مقایسه میانگین تغییرات بین گروه ها استفاده شد. یافته ها: پس از شش هفته تمرینات پیلاتس کاهش معناداری در میزان درد(0/001=p) و ناتوانی (0/001=p) و بهبود معنادار شاخص های تعادلی کلی (0/03=p) ، داخلی – خارجی (0/02=p) ، قدامی – خلفی(0/03=p) در زنان میانسال مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکی مشاهده گردید. نتیجه گیری: با توجه به یافته های موجود تمرینات پیلاتس با فواید چند جانبه، به عنوان یک روش مکمل در درمان کمردرد مزمن مکانیکال توصیه می شود.