هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه گری شادکامی در بین هوش معنوی و امید به زندگی بود و پژوهش از نوع همبستگی می¬باشد.. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان زن و مرد دوره کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی ¬واحد¬ مرودشت در سال تحصیلی 93-92 به تعداد 8500 نفر بوده که با استفاده از روش نمونه¬گیری خوشه ای چند مرحله¬ای تعداد 360 نفر به عنوان نمونه آماری پژوهش انتخاب شدند. برای گردآوری داده¬ها از پرسشنامه¬های هوش معنوی عبدالله¬زاده با همکاران (1387)، شادکامی آکسفورد آرگیل و لو(1989) و امید به زندگی اسنایدر (1991) استفاده که روایی و پایایی آنها مورد تأیید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پرسش¬نامه¬¬ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. در سطح آمار توصیفی از آماره¬هایی نظیر فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار و در سطح آمار استنباطی از آزمون¬های ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون گام به گام و تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین هوش معنوی، شادکامی و امید به زندگی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد و همچنین هوش معنوی و شادکامی قادر به پیش بینی معنادار امید به زندگی و مولفه¬های آن (هدفمداری و گذرگاه) می¬باشند. علاوه بر این نتایج نشان داد که شادکامی در رابطه¬ی بین هوش معنوی با امید به زندگی نقش واسطه ای معناداری ایفا می¬نماید.