مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه بین مدیریت زمان، اضطراب و کیفیت زندگی معلمان زن دبستانهای شهر تهران بود. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه معلمان زن مقطع دبستان شهر تهران را تشکیل دادند، با استفاده از روش نمونه برداری چندمرحلهای 181 زن انتخاب و به پرسش نامههای مدیریت زمان (خاکی، 1385) اضطراب بک و کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی) پاسخ دادند. دادهها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: این پژوهش نشان داد بین مدیریت زمان و اضطراب و بین اضطراب با کیفیت زندگی، رابطه منفی معنا دار و بین مدیریت زمان با کیفیت زندگی رابطه مثبت معنا دار وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که هم مدیریت زمان و هم اضطراب قادر به پیشبینی کیفیت زندگی معلمان است و مجموع متغیرهای پیش بین مشترکاٌ 53/8 درصد از کیفیت زندگی معلمان را پیشبینی میکند. نتیجه گیری: یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که بین مدیریت زمان و کیفیت زندگی رابطه معنادار مثبت و بین اضطراب و کیفیت زندگی وهمچنین بین مدیریت زمان و اضطراب رابطه منفی معناداری وجود دارد .