یک اجرای موسیقی در محدوده ی نوازندگی یک سیستم پیچیده و زمان دار است که می توان آن را فرایندی متکی به علت و معلول های فردی و گروهی دانست.فرایندی که به گذشته یگذشته ی دور یا نزدیک از لحظه ی اجرا مربوط است.مسئله ی نوازندگی و مسئله ی اجرا دو عملکرد و مکانیزم کاملاً متمایز از لحاظ توانایی هایتوانایی های فردی است والزاما توانایی در یکی,دلیل مهارت در دیگری نیست.نحوه ی صحیح تمرین کردن ساز و شناخت مسائل فنی,موسیقایی و سازی آن مستلزم زمان بندی مناسب در گستره ی طولانی آموزشی است.حال انکه اجرای موسیقی محدود به زمانی کوتاه (متناسب با قطعه مورد نظر)بوده و مدیریت زمانی را می طلبد که به بهترین حالت نتیجه ی دوره های طولانی گذشته را به ثمر رساند. این پژوهش به چالش هایی می پردازد که تمامی نوازنده ها در هر سطح نوازندگی با آن درگیرند تا اجرای موسیقی را انطور که در ذهن دارد به عمل تبدیل کند و در این راه همواره به عوامل روحی روانی و توانایی های نوازندگی خود در راستای ارائه یارائه ی هرچه بهتر به شنونده,متکی باشد. بدون شک تمامی تحقیقات و نظریه پردازی ها و علوم تئوری موسیقی برای ارائه و تفسیر بهتر آن قطعه انجام می گیرد. جدا از اینکه دروسی نظری و تحقیقاتی در عملی چون موسیقی مباحثی دست و پا گیر و بی اهمیت قلمداد می شوند ، واقعیت این است که تمامی نظریه پردازان ، محققان و تئوریسین ها به بهتر شدن ارائه یارائه ی موسیقی و تفسیر آنچه مد نظر آهنگسازان بوده ، می پردازند و راه را برای نوازندگان هموار می سازند تا آن ها بتوانند با درک بهتر تفکرات آهنگسازان ارائه ی بهتری را از آثار موسیقی بجای بگذارند.