هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر استرس ادراک شده، خودکارآمدی و کیفیّت زندگی بیماران دچار سرطان پستان بود. روش: روش مطالعه نیمه آزمایشی با پیش آزمون پس آزمون و پی گیری دوماهه بود و جامعه آماری کلیه ی زنان مراجعه کننده به بخش آنکولوژی مرکز تشخیصی درمانی بیمارستان 7 تیر تهران به تعداد 1200 نفر را شامل می شدند که120 نفر آن ها مراجعه کنندگان تازه تشخیص در سال 1392 بودند و به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایشی 8 جلسه، هفته ای 1 بار به مدت 120دقیقه آموزش دیدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه های استرس ادراک شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983)، خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982؛ به نقل از ملکی پیربازاری، نوری و صرامی، 1390) و ویراست سوم پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان پژوهش های اروپایی (آرونسون، 1987؛ به نقل از صفایی، دهکردی و طباطبایی، 1386 ) بود. هر دو گروه پرسش نامه ها را در مراحل پیش آزمون پس آزمون و پیگیری 2 ماهه پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس مختلط در محیط spss استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در استرس ادراک شده، خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران بود و اثر آن پس از 2 ماه نیز باقی ماند. گروه گواه تفاوت معنی داری در 3 مرحله نشان ندادند. نتیجه گیری: از رفتاردرمانی دیالکتیکی میتوان به عنوان روش موثّری برای کاهش استرس ادراک شده، افزایش خودکارآمدی و کیفیّت زندگی بیماران دچار سرطان استفاده کرد.