علی محمد افغانی، یکی از نویسندگان ادبیات داستانی معاصر فارسی است که زبان و سبک او در به کاربردن کنایات و ضرب المثل ها و اصطلاحات عامیانه و نزدیک به زبان محاوره اش قابل توجه تر از سایر جنبه های نویسندگی اوست به گونه ای که سادگی، گیرایی و دلنشینی و عاری بودن آن از هرگونه تصنع و مغلق گویی، وجه شاخص زبان و بیان او را نمودار می سازد. پژوهش حاضر که به قصد استخراج و بررسی اصطلاحات عامیانه در آثار علی محمد افغانی آغاز شد، به ضرورت کنایات و ضرب المثل های فارسی موجود در داستان های او را نیز شامل شده است. میزان کاربرد موارد اخیر ضمن توضیح و تعریف و ارائه ی شاهد مثال با مطالعه ای آماری و در طی نمودار نشان داده شد. از آن جا که ماندگاری بسیاری از ویژگی های زبانی پیوند و رابطه ای ناگسستنی با کاربرد آن ها در آثار ادبی دارد این مطالعه نشان می دهد آثار این نویسنده می تواند گنجینه ای از لغات، تعبیرات، امثال و کنایات زنده ی زبان فارسی، و برخی از اصططلاحات و لغات بومی و منطقه ای خاص حوزه زندگی نویسنده باشد. افغانی به علت استفاده از زبان محاوره و عامیانه، از این عناصر زبانی که گویش بسیاری از مردم با آنها آشناست بر زیبایی و غنای ادبی آثار خود افزوده است. وی برخی از کنایه یا امثال را به انحا و اشکال گوناگون به کار برده و گاهی با کمی تغییر یا جابه جایی، چندین صورت مختلف از آن را نشان داده، که با این تغییرات در شکل ظاهری اصطلاحات، ذهن خواننده را متوجه گونه های متنوع بیان مفهوم واحد می سازد.