هدف از انجام این پژوهش، بررسی نقش کارکردی زنان درباری در تغییرات اجتماعی و سیاسی جامعه ایران و نیز چگونگی نفوذشان بر شخصیتهای مهم حکومتی در عصر ناصری می‏باشد. در این پژوهش، با توجه به موضوع آن که مربوط به زمان گذشته است، از روش تاریخی و فن کتابخانه‏ایی و اسنادی، یعنی مراجعه به کتب تاریخی استفاده شده است. این تحقیق بر اساس چارچوب نظری مبنی بر استفاده از نظریه "اروینگ گافمن" از نظریه پردازان مکتب کنش متقابل نمادین انجام شده است. براساس این نظریه به نقش زنان درباری در تغییرات سیاسی جامعه و در مسائل اجتماعی با توجه به محدودیتهایی که داشتند، هم در پشت صحنه و هم در جلوی صحنه پرداخته شده است. در اینجا نقش کارکردی و دخالت‏های زنانی چون مهدعلیا، جیران ملقب به فروغ‏السلطنه، انیس‏الدوله، امینه اقدس، خانم‏باشی، عایشه‏خانم و پروین خانم از زنان دربار ناصرالدن‏شاه در سیاست، آورده شده است. پس از مطالعه‏ی شرایط و موقعیت زندگی زنان درباری، می‏توان نتیجه گرفت بیشترین چیزی که باعث شده بود تا زنان برای رسیدن به مقاصدشان، در پشت صحنه و با هدف مدیریت، متوصل به تدارک وسایل و ایجاد راههایی برای اعمال نفوذشان در جلوی صحنه شوند، سبک زندگی آنها بوده است. اینکه زنان حق این را نداشتند که از اندرونی (حرمسرا) خارج شوند و اجازه‏ی حضور مستقیم در اجتماع را داشته باشند.