پوشش یکی از مهمترین ضروریات زندگانی انسان ها است و پدیده ای است که به اندازه طول تاریخ بشر سابقه دارد. این پدیده با خصوصیات فردی و اجتماعی، جغرافیایی، رسوم و... انسان ها در ارتباط بوده و از دیدگاههای مختلف قابل بررسی است. در فقه اسلامی، مسأله لباس و پوشش، مسأله ای کاملاً سلیقه ای نیست و در مورد کیفیت و نوع پوشش و لباس، به ویژه لباس زن، شرایط و ضوابط خاصی حاکم است. پوشش در برابر محارم، پوشش در مجالس خانوادگی، مجلس خواستگاری و در محافل عمومی و اجتماعی از شرایط یکسانی برخوردار نیست. زن و مرد مسلمان، وظیفه دارند به گونه ای لباس بپوشند که علاوه بر تأمین حد ستر واجب، اهداف شارع از دستور به پوشش را برآورده سازند به عنوان نمونه متعارف بودن لباس و کیفیت پوشش، استفاده از رنگ و مدل مناسب و متناسب با جنسیت فردی و اجتماعی، انتخاب لباس ساتر رنگ و حجم بدن، عدم خودنمایی و مباهات و فخرفروشی در پوشیدن لباس را می توان از دستورات مربوط به پوشش و لباس دانست که در فقه اسلامی با عناوینی چون: لباس شهرت، لباس مختص، لباس تجمل، لباس تفاخر و لباس مهیّج، مورد بحث قرار گرفته است. اسلام با ارائه ملاک ها و ضوابط مختلف، انتخاب مدل و فرم لباس را بر عهده خود فرد قرار داده است تا فرد مسلمان آزادانه نوع لباس خود را مطابق با این معیارها و براساس مقتضیّات زمانی و مکانی انتخاب نماید. چرا که لباس اسلامی منحصر در نوع و فرم خاصی از پوشش نمی باشد. بلکه هر پوششی که ضوابط و ملاک های اسلامی را دارا باشد پوشش اسلامی و مناسب برای فرد مسلمان می باشد.