در آغاز هزاره سوم، تحقق رشد اقتصادی به ویژه در صنعت گردشگری، نیاز به برنامه ریزی فضایی را بیش ازپیش محرز ساخته است، لذا، برنامه ریزی توسعه صنعت گردشگری در صورت اعمال رویکردی مکانی- فضایی، می تواند عاملی موثر و سرعت بخش در نیل به اهداف توسعه پایدار و متوازن باشد. در این پژوهش، به بررسی اثرات منطقه ای توسعه توریسم شهری در ایجاد عدالت فضایی- مکانی در مناطق ده گانه شهر تبریز پرداخته شده و برای دستیابی به این هدف، 22 عنصر گردشگری شهری از نظر کیفیت و پراکندگی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است. روش تحقیق از نوح توصیفی- تحلیلی و پیمایشی بوده و از ابزار پرسشنامه جهت جمع آوری داده ها استفاده شده است. جامعه آماری از میان گردشگران سال 1393 و کارشناسان امور گردشگری انتخاب شدند و حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری کوکران با سطح خطای 0/05 برای جامعه نامعلوم 384 محاسبه شد. تحلیل داده های مربوط به پرسشنامه از طریق روش تحلیل عاملی در محیط spss صورت گرفت. سپس به منظور مشخص نمودن نحوه پراکندگی عناصر گردشگری، مدل kernel density و expert choice در محیط ahp به کار برده شد. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که عامل تأسیسات گردشگری با 8 متغیر مهم ترین عامل تأثیرگذار در توسعه گردشگری شهری بوده است؛ مقدار ویژه عامل اول برابر با 6.725است، که به تنهایی می تواند 30.567درصد واریانس را محاسبه کند و آن را توضیح دهد.همچنین نتایج حاصل از تحلیل فضایی نشان می دهد که تمرکز عناصر گردشگری در منطقه 8 تبریز بیشتر، در منطقه 1 به صورت متوسط و در بقیه مناطق به شکل پراکنده بوده است.