استفاده از عناصر اقلیمی و بومی و توجه به زیست بوم و فرهنگ مردم در شعر معاصر، با اشعار و نظری? ادبی نیما یوشیج به شکل نظام مندی آغاز شد. شاعران معاصر هر یک از جنبه ای خاص به کاربرد عناصر بومی و محلی، مانند باورها، آداب و رسوم، زبانزدها و عناصر طبیعی روی آوردند. علی باباچاهی یکی از شاعران معاصر است که در شعر خویش از عناصر بومی و محلی، فرهنگ و طبیعت جنوب بهره برده است. در این پژوهش توصیفی – تحلیلی به بررسی جلوه های مختلف بومی گرایی وعناصر بومی در اشعار باباچاهی پرداخته شده است. نتایج تحقیق، حاکی ازآن است که کاربرد عناصر بومی در دوره های چهارگان? شاعری باباچاهی متفاوت است. در دور? نخست، بیشتر از عناصر و واژگان دریایی استفاده شده است. در دور? دوم که مهم ترین مرحله از نظر کاربرد عناصر بومی گرایی محسوب می شود، علاوه بر عناصر و واژگان دریایی، آداب و رسوم، باورها و شخصیت های بومی نیز در شعر وی راه یافته است. دوره های سوم و چهارم به واسط? تحولات عمد? شعر باباچاهی، کاربرد عناصر بومی نیز دستخوش تغییر می شود و در شعر پسا نیمایی و افشانشی وی، عناصر بومی و محلی یا کارکردی نوستالوژیک دارند و یا به عنوان مصالح شعر چندصدایی و افشانشی با رویکرد طنزآمیز مورد استفاده قرارگرفته اند.