پیدایش چسبهای پلی اورتان با تلاشهای پیشگامانه ی اتوبایر و همکارانش به بیش از 70 سال قبل برمی گردد. در سال 1937 شیمی پلی اورتان توسط اتوبایر کشف شد و در سال 1940 با ترکیب شدن پلی الهای پلی استر با دی ایزوسیاناتها، پلی اورتانها در قلمرو چسبها راه یافتند. در حالت کلی چسبها از نظر ساختاری به دو دسته ی اصلی تک جزئی و دوجزئی تقسیم می شوند. چسبهای دوجزئی چسبهایی هستند که در آنها، رزین پایه و عامل پخت بصورت جداگانه بسته بندی شده و قبل از استفاده یا در حین استفاده با هم مخلوط می شوند. در حالیکه در چسبهای تک جزئی، رزین پایه و عامل پخت از ابتدا با هم مخلوط شده و بصورت یکجا بسته بندی شده اند. علیرغم اینکه چسبهای دوجزئی مزیتهای فراوانی را نشان می دهند ولی مخلوط کردن آنها زمان بر و گران می باشد و ممکن است مصرف کننده نیز در تهیه ی مخلوط نهایی دچار اشتباه شود. با توجه به وجود چنین مشکلاتی در مورد چسبهای دوجزئی، تهیه ی چسبهای تک جزئی ضرورت می یابد. از این رو هدف اصلی این پروژه تهیه ی چسب تک جزئی و پایه حلالی پلی اورتان می باشد که به این منظور، ابتدا پلی اورتان به روش پیش پلیمری تهیه گردید و سپس درون مخلوطی از حلالهای فرار آلی حل شد. با توجه به وجود مقادیر زیاد حلال در فرمولاسیون چسبهای پایه حلالی ترکیب چسب نهایی بسیار رقیق خواهد بود، از این رو در بخش بعدی کار به بهبود خواص رئولوژیکی و ویسکوزیته ی چسب تهیه شده پرداخته شد. همچنین با استفاده از روش رویه پاسخ، خاصیت چسبندگی چسب حاضر مدلسازی و بهینه سازی شد. مدلهای بسط داده شده توسط این روش جهت توصیف فرآیندها از دقت مناسبی برخوردار بودند.