ایالت فارس در جنوب غربی ایران واقع شده است و از دوران پیش از اسلام و با توجه به پیشینه ی باستانی آن خاستگاه سلسله های بزرگی چون هخامنشیان و ساسانیان بود. با ورود اعراب مسلمان به ایران با توجه به موقعیت سوق الجیشی، قرار گرفتن بر سر راههای تجاری و منابع غنی ...مورد توجه مسلمانان قرار گرفت. این منطقه در سال هفدهم هجری در زمان خلیفه دوم از طریق دریاو خشکی مورد حمله مسلمانان قرار گرفت. فارس چون پایگاه اعتقادی و خاستگاه نژادی ساسانیان بود و نفوذ آیین زرتشتی در آنجا ریشه های استوار تری داشت در این ایالت بیشتر فتوحات به جنگ بود. همزمان با ضعف خلافت عباسی و روی کار آمدن حکومت های اسلامی ایرانی همچون صفاریان و آل بویه این منطقه مورد توجه آنان قرار گرفت. اوج شکوفایی این ایالت در زمان عضدالدوله دیلمی بوده است و از نظر عمرانی توجه ویژه ای به این منطقه داشتند، و درواقع فارس(شیراز) پایتخت دوم امیران آل بویه محسوب می شد. دراواخر حکومت آل بویه این ایالت به تصرف فضلویه شبانکاره درآمد، و سرانجام در سال 487 هـ. ق در عهد برکیارق بن ملکشاه بن ارسلان در دوره ی ابوعلی کیخسرو فرزند ابوکالیجار بقایای دولت آل بویه، شاخه دیالمه فارس از بین رفت. هدف از این پژوهش بررسی نمودن اوضاع سیاسی و اجتماعی فارس از ورود اسلام تا پایان قرن چهارم هجری است.