طرح صنعتی یکی از موضوعات حقوق مالکیت فکری می باشد و مربوط به شکل و ظاهر محصولات است. این پژوهش با رویکردی تحلیلی و توصیفی به بررسی حقوق ناشی از طرح صنعتی و قراردادهای راجع به آن در نظام حقوقی اتحادیه اروپا و ایران پرداخته است. طرح صنعتی در اتحادیه اروپا دارای حقوق مالی و معنوی می باشد اما در نظام حقوقی ایران تنها به حقوق مالی طرح اشاره شده است و برای آن حقوق معنوی پیش بینی نشده است. اما با توجه به ماهیت دوگانه طرح صنعتی و امکان پذیرش اصل وحدت هنر در حقوق ایران، می توان برخی از حقوق معنوی مربوط به آثار ادبی و هنری را برای طرح صنعتی نیز قائل شد. حقوق مالی طرح صنعتی قابل واگذاری می باشند. دو نوع از مهم ترین قراردادهای واگذاری حقوق مالی ناشی از طرح صنعتی، قرارداد انتقال و اعطای مجوز بهره برداری می باشد. در نظام اتحادیه اروپا مقرراتی در خصوص تبیین ماهیت و آثار این قراردادها پیش بینی نشده و در این خصوص به نظام های ملی ارجاع شده است. در حقوق ایران نیز تعریف دقیق و روشنی از این گونه قراردادها ارائه نشده است. در این راستا و با توجه به اینکه قراردادهای مورد بررسی، در زمره عقود معین به شمار نمی آیند، پژوهش حاضر با بررسی قواعد عمومی قراردادها و عقود مشابه در صدد تبیین اوصاف، ماهیت، قواعد تشکیل و آثار این قراردادها برآمده است. به موجب قرارداد انتقال حقوق مالی، مالکیت مال جزئاً یا کلاً منتقل می شود. به موجب قرارداد اعطای مجوز بهره برداری مالک می تواند ضمن حفظ حق مالکیت خویش، حق انتفاع و بهره برداری از مال را به دیگری واگذار نماید. این قراردادها رضایی و لازم هستند که می توانند به صورت معوض یا مجانی و به صورت کتبی یا شفاهی منعقد شوند و ثبت آن ها الزامی است و ضمانت اجرای آن دارای جنبه اثباتی می باشد. قراردادهای انتقال و اعطای مجوز بهره برداری از حقوق طرح صنعتی به دو صورت قهری و ارادی قابل انحلال می باشند.