«جلال الدّین سعدالله تبریزی» متخلّص و ملقّب به «حافظ سعد» از شعرای نیمه نخست قرن نهم هجری است که در عهد تیموریان گورکانی می زیسته و از مریدان «قاسم انوار» بوده است. او در انواع قالب های شعری مانند قصیده، غزل، قطعه، رباعی، مستزاد و مخمّس، مثنوی و نیز در سرودن معمّا طبع آزمایی کرده است. اشعار وی به سبک عراقی است و بخش عمده دیوان وی غزل است. او بسیاری از اشعار خود را از شعرای متقدّم و معاصرش چون حافظ شیرازی، سعدی، عطار، خواجو، کمال خجندی، جامی و قاسم انوار اقتباس کرده است. در رساله حاضر دیوان ارزشمند وی بر اساس دو نسخه موجود تصحیح شده است. نسخه اساس این تصحیح متعلّق به کتابخانه مجلس شورای ملّی بوده و در سال 864 هجری کتابت شده است.با توخه به حجم کم نسخه بدل که تنها شامل 61 غزل است، در بیشتر جاها تصحیح قیاسی است. همچنین این رساله افزون بر متن دیوان حافظ سعدو مقدّمه ای در باب زندگی نامه و سبک شاعر، شامل واژه نامه ای از لغات دشوار این اثرو تعلیقات است که درک معانی اشعار را تسهیل می-نماید.