زمینه مساله و هدف پژوهش: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر افزایش رضایت زناشویی و منبع کنترل درونی زنان متأهل انجام پذیرفت. روش: این پژوهش، کاربردی و از نوع شبه آزمایشی (به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه) است. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زنان متأهل مراجعه کننده به کلینیک روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد است. افراد نمونه مورد مطالعه (n=24) با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شده و به صورت جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند، بدین ترتیب در هر گروه تعداد 12 نفر حضور یافتند. از آزمودنی ها خواسته شد تا پرسشنامه منبع کنترل راتر و آزمون رضایتمندی زناشویی انریچ را تکمیل نمایند. در گروه آزمایش، مداخله ی آموزش مثبت اندیشی گروهی به صورت 8 جلسه درمان انجام شد. پس از اجرای آموزش برای گروه آزمایش، مجدداً از هر دو گروه خواسته شد تا پرسشنامه های مذکور را تکمیل کنند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کواریانس یک راهه (آنکوا) نشان داد که هشت جلسه آموزش مثبت اندیشی باعث افزایش رضایت زناشویی و منبع کنترل درونی شده است. نتیجه گیری: مبتنی بر یافته ها می توان نتیجه گرفت که آموزش مهارت های مثبت اندیشی به طور کلی می تواند به افزایش رضایت زناشویی و منبع کنترل درونی زنان متأهل منجر گردد.