قرآن کریم، کلام جاویدان آسمانی است، که از هر سو به آن بنگریم، جلوه ای بدیع از پرتو حسنش بر ما آشکار می گردد. اعجاز این کتاب هستی بخش، به اندازه ای است که منشأ پیدایش دانش های فراوانی گشته است. یکی از جلوه های زیبا و جذاب از قرآن کریم، علم سبک شناسی است. سبک شناسی از بهترین علومی است که با دانش های دیگری چون: بلاغت و ادبیات، نحو و تصویرآفرینی به کشف سبک و اسلوب می پردازد. در حقیقت سبک شناسی، روابط زبانی موجود در متن ادبی را مورد تحلیل و بررسی قرار می دهد. به دلیل دامنه ی وسیع علم سبک شناسی، این پژوهش بر آن است که سوره ی یس را در سه سطح ادبی، نحوی و تصویرپردازی با تأکید بر برخی آراء و نظرات توصیفی، نقش گرا و ساخت گرا بررسی کند. سطح ادبی، نحوی و تصویرپردازی با نظم و هنر ویژه ای در آیات این سوره جلوه گر شده است. در سطح ادبی متن آیات این سوره، از حیث ادبی به کمک ابزارهایی بلاغی چون تشبیه، استعاره، کنایه و... مورد تحلیل سبکی واقع شده است. در این سطح علم بلاغت با درگیر کردن عواطف و احساسات انسان، زیبایی خارق العاده ای به این سوره بخشیده است. در سطح نحوی، دقت در نحوه ی هم نشینی کلمات و ترکیب های آن ها، تقدیم و تأخیر، حذف، تکرار، ندا، استفهام از ویژگی های نحوی برجسته در این سوره است. سطح تصویرپردازی با استفاده از فنون بلاغی (تشبیه، استعاره، تمثیل) و فنونی چون تقابل، استفهام، تجسیم و نیز تصویرپردازی حقیقی به انتقال معانی و مفاهیم آیات و همچنین به تصویر کشیدن موضوعات و وقایع مختلف می پردازد، که مویّد این نکته است که تصویر با استمداد از ظرایف و فنون ادبی و هنری سبب انسجام و تناسب کلام و معانی می شود. این سه سطح در سبک آیات این سوره به اندازه ای تأثیرگذار است که با توجّه به اسرار نهفته در آیات قرآن، تبیین و فهم سبک آیات بدون آگاهی از این سطوح و قواعد امکان پذیر نیست.