شاهنامه فردوسی، اثر ارجمند حماسی ایران از وجوه مختلف شایسته نقد و بررسی است. یکی از مفاهیم مهم در این اثر بزرگ وجود زوج های دیوسکوریک است. این مفهوم در ادبیات ملل حضور چشمگیری دارد و جهانی بودن این باور نشان دهنده اهمیت آن در تفکر بشر است. نماد اصلی در زوج دیوسکوریسم مکمل بودن رابطه دوقلوهاست اما می توان نماد فرعی دوتا بودن را نیز در نظر گرفت رابطه زوج های فرعی مثل خواهر و خواهر، پدر و فرزند، عاشق و معشوق و... در شاهنامه زوج فرعی پدر و پسر و برادر با برادر وجود دارد. مهم ترین وجه مشترک زوج ها به جز داستان لهراسب و گشتاسب که چند ویژگی مشترک را داراست در بقیه داستان ها تنها رابطه خانوادگی است و از مهم ترین وجوه افتراق ایشان این است که اگر یکی از زوج ها فعال باشد دیگری منفعل می باشد، یکی متواضع باشد دیگری مغرور می باشد، یکی صلح جو باشد دیگری جنگجوست و... . در این پایان نامه سعی بر آن است به مقایسه زوج های فرعی دیوسکوریک پدر و پسر و برادر با برادر در اثر ذکرشده، اهداف آن ها و تشریح دیوسکوریسم پرداخته شود.