در پروژه حاضر از پلیمر پلی اکریلونیتریل به منظور تهیه غشاء الیاف توخالی و از دو نوع منعقدکننده ی داخلی اتانول و آب مقطر/حلال با ترکیب درصد های مختلف به عنوان ضد حلال و از دی متیل سولفوکساید به عنوان حلال استفاده شد. برهمکنش سامانه سه جزئی حلال-ضد حلال-پلیمر با اندازه گیری تجربی نقاط ابری شدن، ژلی شدن و ترسیم دیاگرام فازی بررسی شد. همچنین تأثیر ترکیب دو نوع ضد حلال اتانول و آب/ حلال دی متیل سولفوکساید بر روی ریزساختار غشاء الیاف توخالی مورد مطالعه قرار گرفت. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی تأیید کرد که با افزایش درصد حضور حلال در ترکیب منعقدکننده ی داخلی، با کاهش قدرت ضد حلالیت، ساختار و پوسته ی دیواره خارجی غشاء متراکم تر و نازک تر می شود. همچنین ساختار دیواره داخلی و سطح مقطع غشاء مورد بررسی واقع شد و تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان داد که با افزایش میزان حلال در محلول منعقدکننده ی داخلی، ریزساختار سطح داخلی غشاء الیاف توخالی تغییر قابل توجهی از خود نشان نمی دهد. به نحوی که برای تمامی ترکیب درصدهای منعقدکننده ی داخلی، سطح داخلی نمونه ها عاری از حفره بود. درحالی که سطح مقطع غشاهای تهیه شده، با افزایش درصد حضور حلال در ترکیب منعقدکننده ی داخلی آب و دی متیل سولفوکساید، اندازه بزرگ حفره ها افزایش و شکل هندسه سطح مقطع نیز اشکال پیچیده تری اختیار کرد. این تغییرات با استفاده از تئوری باکلینگ مورد مطالعه قرار گرفت.