این تحقیق به منظور ارزیابی استفاده از مایع تلقیح باکتریهای زیستی و تنش خشکی بر ویژگیهای کمی و کیفی لوبیای محلی سیستان (ماک زابلی) در مزرعه آموزشی و تحقیقاتی هنرستان کشاورزی زابل در سال زراعی 94-93 به صورت آزمایش اسلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. عامل اول شامل: عدم استفاده از کود زیستی، کود زیستی ازتوباکتر، فسفات بارور 2 ، و عامل دوم تنش خشکی شامل: 90 درصد تخلیه مجاز رطوبتی، 70 درصد تخلیه مجاز رطوبتی و 50 درصد تخلیه مجاز رطوبتی بود. نتایج نشان داد بر همکنش کود زیستی با سطوح مختلف تنش خشکی تنها بر عملکرد دانه معنی دار گردید و بر سایر ویژگیهای مورد بررسی معنی دار نشد. بیشترین عملکرد دانه از تیمار مصرف همزمان کود فسفات بارور 2 و سطح آبیاری 50 درصد تخلیه مجاز رطوبتی با 2344 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. همچنین در بین کودهای زیستی استفاده شده مشخص شد فسفات بارور 2 باعث افزایش درصد پروتئین دانه لوبیا گردید که این افزایش 5/37 درصد بیشتر از ازتوباکتر و 62 درصد نسبت به شاهد افزایش نشان داد. بطور کلی نتایج آزمایش نشان دهنده این مطلب است که تلقیح بذر با کود زیستی فسفات بارور 2 می تواند موجب افزایش عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و اجزاء عملکرد لوبیا محلی و در کل بهبود تولید لوبیا شود.