هیدروژل ها ، شبکه های سه بعدی از پلیمرهای آبدوست هستند که قابلیت جذب مقدار زیادی آب را دارند. نخستین بار در سال 1960 از هیدروژل ها در سیستم های دارورسانی استفاده شد که لیم و ویچترل ، پلی هیدروکسی متاکریلات را برای اولین بار سنتز کردند . علاوه بر پلیمرهای سنتزی در سال های اخیر پلیمرهای طبیعی همچون کیتوسان و آلیژینات نیز به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته اند. هیدروژل ها به دو روش فیزیکی و شیمیایی شبکه ای می شوند و ساختار پرمنفذ هیدروژل ها توسط چگالی شبکه ای شدن کنترل می شود. به دلیل در بر گرفتن محتوای زیاد آب ، کشش سطحی کم و خصوصیات مشابه این هیدروژل ها با بافت های بدن ، این نوع ترکیبات برای اهداف دارورسانی مناسب می باشند. از ویژگی های بارز هیدروژل هایی که به صورت فیزیکی شبکه ایی می شوند، این است که به حالت محلول در آب می باشند که بر اثر تغییر شرایط محیطی مانند: دما ، ph ، نور ، میدان الکتریکی و قدرت یونی تبدیل به ژل می شوند. هدف از طراحی سیستم های دارورسانی کاهش تکرار مصرف ، افزایش اثر دارو و کاهش عوارض ناشی از آن است که از پلیمرها در این سیستم ها استفاده میشود. قبلا از گلیسیدیل متاکریلات برای ساخت هیدروژل ها در سیستم های دارورسانی استفاده شده است که یک نمونه ی آن (gmd) گلیسیدیل متاکریلات دکستران می باشد. در کار حاضر ابتدا کوپلیمر گلیسیدیل متاکریلات- مالئیک انیدرید با استفاده از روش پلیمریزاسیونی رادیکالی سنتز شده و سپس از2- آمینوپیریدین و 4-آمینو بوتیریک اسید به عنوان عامل گرافت برای اصلاح کوپلیمر استفاده شد به نحوی که خصوصیات حساس به ph در هیدروژل های بدست آمده مشاهده گردید . کوپلیمرهای حاصل با استفاده از طیف سنجی ft-ir واسپکتروسکوپی h-nmr شناسایی شدند. و در نهایت داروی سفوتاکسیم که یک آنتی بیوتیک می باشد بر روی آن بارگذاری شد و سرعت آزاد سازی دارو در ph های مختلف مورد بررسی قرار گرفت.