مطالعه ی حاضر برای کشف اینکه چه استراتژی هایی بیشتر در ترجمه ی اصطلاحات اغراق در شاهنامه ی فردوسی این شاهکار هنری فارسی به کار می روند انجام شده است . برای این منظور محقق گزیده ای از شاهنامه و سه ترجمه ی متفاوت از آن را به عنوان منبع اصلی تحقیق مورد استفاده قرار داده است. تجزیه و تحلیل محتوایی کاملی بر اساس چهارچوب نظری فشارکی(1387) برای تشخیص نوع اغراق انجام گرفته و 58 بیت فارسی را که اصطلاح اغراق را شامل می شدند و همتای انگلیسی آنها در سه ترجمه از روبن لوی (1388)، الکساندر روجرز (1387) و برادران وارنر (1377) انتخاب گردیده است. اصطلاحات اغراق فارسی را با سه ترجمه ی آنها بر اساس هفت استراتژی پیشنهاد شده برای ترجمه ی زبان مجاز بوسیله نیومارک مقایسه و تضاد کرده است. محقق استراتژی های به کار رفته برای ترجمه ی اصطلاحات اغراق را نیز پیدا کرده و سه ارزیاب کننده برای افزایش اعتبار و روایی در پیدا کردن استراتزی های به کار رفته به محقق کمک کردند. یافته های این تحقیق نشان می دهد که سه مترجم بیشتر از اولین و ششمین استراتژی از چهارچوب نیومارک برای ترجمه ی اغراق استفاده کرده اند. اولین استراتژی هست وقتی که اصطلاحات اغراق موجود در فرهنگ مبداء نیز در فرهنگ مقصد موجود هستند و معنی می تواند بوسیله ی ترجمه ی اغراق تشبیه بوسیله ی همان اغراق تشبیه در زبان مقصد بهتر انتقال یابد. ششمین استراتژی حذف (ترجمه نکردن) می باشد. وقتی که اصطلاحات اغراق معنی در زبان مقصد ندارند مترجم می تواند برای حفظ معنی اصطلاح اغراق را حذف کند