ادبیات معاصر ایران، جلوه¬گاه ابداعات و تحولاتی ژرف در حوزه¬های لفظ و معنا است. این تحولات گاه در توانمندی اندیشه¬ورزان ریشه دارد و گاه در اقتباس مستقیم و غیر مستقیم از ادبیات جهان و طاهره صفارزاده و سیمین بهبهانی ، نماینده آن دسته از شاعرانی هستند که با فاصله گرفتن از نگرش سنتی، رویکرد دیگری را در پیش گرفته¬اند و در این مسیر نیم¬نگاهی هم به ادبیات اروپایی داشته¬انددر این جستار، جلوه های نوستالژی در ده اثر طاهره صفارزاده و مجموعه اشعار سیمین بهبهانی که به روش توصیفی- تحلیلی بررسی شده است. مطالب این پایان نامه در مباحثی با عناوین: نوستالژی فردی (خاطرات دوره کودکی، جوانی و پیری، یاد معشوق، احساس گرایی، حزن و اندوه، غربت) و نوستالژی اجتماعی (همدلی با محرومان و رنج هایشان، فمنیسم)، شور انقلابی (ستیز با استبداد پهلوی، آزادی، آرمان گرایی، اساطیری و گریز از فخامت های سنتی) دسته بندی شده است. نتایج این تحقیق نشان از آن دارد که مولفه های نوستالژی در اشعار طاهره صفارزاده و سیمین بهبهانی کاربرد دارد. کاربرد این نوستالژی که بر مبنای رمانتیسم است، در اشعار هر دو شاعر بر مبنای نوستالژی فردی بوده و نوستالژی اجتماعی کاربرد کمتری دارد.