حس تعلق به مکان یکی از واکنش های احساسی و عاطفی انسان نسبت به محیط است که فرد را به مکان پیوند داده و هویت شخص و مکان را شکل می دهد. محیط های آموزشی کودکان بعد از محیط خانه و خانواده، بیشترین سطح ارتباط را با کودکان به تعامل می گذارد و حس تعلق به مکان، ممیزی هایی برای شوق بازگشت به مدرسه و ماندن در آن فراهم آورده، و از جمله عامل های اساسی در پیوند دانش آموز با محیط آموزشی می باشد. همچنین حس تعلق به مکان نوعی تعهد و باور را نسبت به مکان در فرد ایجاد می کند که بالتبع اهداف عملکردی مکان (آموزش و پرورش) را تحت تأثیر قرار می دهد. عوامل محیطی و روانشناختی متعددی در شکل گیری حس تعلق نقش دارند که در این جستار با تأکید بر فضای سبز محیط های آموزشی به عنوان عاملی محیطی، به نقش این عامل در تقویت حس تعلق به مکان آموزشی پرداخته می شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی این فرض است که فضای سبز محیط های کودکان و عامل های آن، می تواند احساسات مثبت را در کودکان احراز کرده و حس تعلق و وابستگی به مکان آموزشی را به دنبال داشته باشد. در این تحقیق با انجام مطالعات میدانی و گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه، فرضیات مطرح شده در پیرامون موضوع، مورد ارزیابی قرار گرفته است. با تحلیل داده های حاصله در نرم افراز spss، این نتیجه حاصل گشته است که رابطه ای معنادار بین ارتباط با فضای سبز مدرسه در سطوح مختلف آن از جمله: ”ارتباط حسی با فضای سبز“، ”مشارکت در خلق فضای سبز“ و ”ارتباط آموزش محور با فضای سبز“، با حس تعلق به مدرسه در کودکان برقرار است.