شبکه های بین خودرویی زیرمجموعه ای از شبکه های سیار موردی می باشند که در آن خودروها به عنوان گره های شبکه محسوب می شوند؛ این شبکه ها برای برقراری ارتباط بین خودروها و کنترل ترافیک در جاده ها ایجاد شده اند. شبکه های بین خودرویی دارای ویژگی های مشابهی با شبکه های سیار موردی است و تفاوت اصلی آن با شبکه های سیار موردی در تحرک سریع گره-ها است که باعث تغییر سریع توپولوژی در این شبکه می شود. تغییرات سریع توپولوژی شبکه، چالشی بزرگ در مسیریابی محسوب می شود؛ درحالیکه، پروتکل های مسیریابی باید قوی و قابل اعتماد باشد. یکی از پروتکل های مسیریابی شناخته شده در شبکه های بین خودرویی، پروتکل مسیریابی aodvاست. اعمال این پروتکل مسیریابی بر روی شبکه های بین خودرویی نیز دارای مشکلاتی است که با افزایش مقیاس شبکه و تعداد گره ها، تعداد پیام های کنترلی در شبکه افزایش می یابد. پروتکل مسیریابی aodv برای انتخاب مسیر از معیار کمترین تعداد گام در مسیر استفاده می کند که باعث کاهش کارایی شبکه و عدم انتخاب مسیرهای پایدارترمی شود. در این پایان نامه سه روش برای مسیریابی ارائه شده است که تا حدودی مشکلات ذکرشده را بهبود می دهد. روش های پیشنهادی اول و دوم برای حل مشکل انتخاب مسیر ارائه شده اند که از یک سیستم استنتاج فازی برای انتخاب مسیر استفاده می کند. روش پیشنهادی سوم یک روش مبتنی بر خوشه بندی است که برای کاهش تعداد پیام های کنترلی پیشنهاد شده است. معیارهای که برای ارزیابی عملکرد این روش ها استفاده شده، نرخ تحویل بسته، بار مسیریابی نرمال شده و میانگین تاخیر انتها به انتها می باشد. نتایج حاصل از دو روش اول نشان دهنده بهبود معیارهای ارزیابی نرخ تحویل بسته و میانگین تاخیر انتها به انتها نسبت به پروتکل های مسیریابی aodv و fcar است و نتایج بدست آمده از روش پیشنهادی سوم باعث بهبود بار مسیریابی نرمال شده و افزایش نرخ تحویل بسته در مقایسه با پروتکل مسیریابی aodv شده است.