به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف تنش شوری و خشکی در مرحله جوانه?زنی و ‎گیاهچه گونه‎های مرتعی atriplex halimus، atriplex lentiformis و atriplex canescens آزمایشی در قالب طرح کامل تصادفی با پنج سطح خشکی و شوری شامل غلظت های مشخصی از مانیتول و nacl (شاهد، 4، 8، 12 و 16 بار) در سه تکرار اجرا شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که در سطوح شوری سه گونه آتریپلکس قادر به جوانه?زنی بودند اما در تنش?های خشکی فقط گونه a. canescens در تیمار خشکی 16- بار جوانه زد. همچنین شاخص?های جوانه?زنی و رشدی ?گونه?های مورد مطالعه شرایط شوری را بهتر از خشکی تحمل کردند. سه گونه atriplex در مرحله جوانه?زنی نسبت به گیاهچه به تنش حساس بوده و وقوع تنش در این شرایط سبب کاهش درصد و سرعت جوانه?زنی شد. با افزایش تنش خشکی و شوری موجب افزایش معنی?دار کربوهیدرات محلول، فنل و پرولین در سه گونه atriplex مورد تحقیق شد. با افزایش گرفتن میزان تنش، محتوی کلروفیل در سه گونه atriplex کاهش یافت. به طور هر سه گونه مورد بررسی در این تحقیق، تغییرات ریختی (مورفولوژیکی) و عملکردی (فیزیولوژیکی)، در جهت بالا بردن مقاومت به تنش، از خود نشان داده?اند که بر حسب گونه مورد نظر.متفاوت بود. گونه a. canescens می?تواند به عنوان مقام?ترین گونه که برای رشد بهینه خود نیاز به غلظت?های پایینی از شوری و خشکی دارد، برای کاشت در مناطق شور و خشک معرفی شود و دو گونه دیگر نیز (به?خصوص گونه a. halimus) می?توانند در مقابل شوری و خشکی از خود مقاومت نشان دهند، از این رو از آن?ها نیز می?توان برای احیای مرتع با توجه به میزان شوری و خشکی منطقه مورد نظر استفاده کرد.