آلیاژهای آلومینیوم 2000 به عنوان آلیاژهای رسوب سخت شونده کاربرد وسیعی در صنایع هوا فضا دارند. علاوه بر این، استعداد به خوردگی تنشی (scc) این سری از آلیاژها، کاربرد آن ها را محدود کرده است. بنابراین در این پژوهش سعی بر این گردید با استفاده از فرایندهای ترمومکانیکی (tmt) مختلف به بررسی تأثیر اصلاح رسوبات و دانه ها بر روی خوردگی تنشی پرداخته شود. اصلاح رسوبات توسط فرایند پیرسازی ترمومکانیکی (tma) و اصلاح دانه توسط فرایند sima به هدف گلوبولی کردن دانه ها انجام گردید. در هر مورد ریزساختار، خواص مکانیکی و رفتار خوردگی تنشی آلیاژ آلومینیوم 2024 به وسیله آزمون کشش با نرخ کرنش آهسته (ssrt)، سختی ویکرز، میکروسکوپ های نوری و الکترونی روبشی (sem) مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج بدست آمده برای نمونه های sima نشان داد که این فرایند تأثیر مطلوبی بر روی ریزساختار و گلوبولی کردن آن و همچنین ازدیاد طول آلیاژ دارد. مقاومت به خوردگی تنشی نمونه های sima از نمونه t6 بهتر ولی نسبت به نمونه t86 بدتر شد. نتایج حاصل برای نمونه های فرایند پیرسازی ترمومکانیکی دومرحله ای، نشان داد که این فرایند تأثیر مطلوبی بر روی افزایش و توزیع همگن رسوبات و افزایش استحکام و چقرمگی آلیاژ دارد. در این فرایند مقاومت به خوردگی تنشی به طور محسوسی افزایش یافت که این موضوع بیانگر تأثیر چشمگیر اصلاح رسوبات بر روی افزایش مقاومت به خوردگی تنشی بود.